بر درِ رضوان خدا شد قسیم

                                بی رُخِ ماهش نبود هم نعیم

گر نَبُود نور دل مصطفی

بر دَر طور است هنوز آن کلیم

هر که شناسد مه خیر البشر

دور شود از تن و جانش جحیم

لطف خدا داده بشیرش لقب

خُلد برین برده ز مویش شمیم

عالم و آدم همه در منظرش

بوده بسی لطف و عطایش عمیم[1]

 

 

[1] عمومی و همگانی

 

شاعر : استاد علی حصاری